ارزیابی نقشه های جغرافیایی و دریایی معتبر بین المللی درباره سه جزیره ایرانی تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی

در اهمیت موضوع تعلق سه جزیره­ی ایرانی در خلیج فارس به ایران می­توان گفت، جزایر خلیج فارس و سرزمین عمان از دوران کهن تا زمان نادرشاه و کریمخان زند تحت حاکمیت و سلطه­ی بلامنازع دولت ایران بوده است. پس از این دوران با توجه به رقابت قدرت­های استعماری و تلاش مستمر انگلیس برای نادیده گرفتن حقوق ایران در خلیج فارس و اشغال 67 ساله­ی جزایر تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی توسط انگلیس و سپس اعاده­ی حاکمیت دائمی آن­ها به کشورمان، این جزایر همواره در چارچوب قلمرو سرزمینی ایران بوده­اند و ادعای امارات، این کشور کوچک حاشیه­ی جنوبی خلیج فارس در قبال آن­ها نیز تاکنون ره به جایی نبرده است. علاوه بر آن نقشه های مستند و معتبر جغرافیایی این حقیقت را تأیید می کنند که جزایر تنب و ابوموسی همواره به ایران تعلق داشتند. «نقشه­های دریایی» تهیه شده در قرن 18 که بیش­تر برای راهنمایی دریانوردان و کشتی­های بین قاره­ای بود و در آن­ها کمتر به جنبه­های سیاسی و اجتماعی امر توجه می­شد؛ همچنین جزایر خلیج فارس به دو بخش ایرانی و عربی تقسیم می­شد که همواره سه جزیره­ی ایرانی ابوموسی، تنب کوچک و تنب بزرگ در قسمت ایران قرار داشت. این نقشه­های جغرافیایی و دریایی به لحاظ قدمت، اصالت و همچنین اعتبار در عرصه­ی امروز روابط بین­الملل نیز مورد عنایت و استناد قرار می­گیرند. در این پژوهش سعی بر آن است تا ضمن اشاره به کارکرد نقشه­های جغرافیایی و دریایی بین­المللی، به طور ویژه جایگاه نقشه راهبردی 1886 وزارت جنگ انگلیس درباره ایران و جزایر سه­گانه­ی ایرانی در خلیج فارس بیان گردد. سؤال اساسی پژوهش در این است که آیا دلیل و شاهدی در نقشه­ی ­جغرافیایی و دریایی معتبر بین­المللی بر اثبات حقوق سرزمینی ایران در سه جزیره­ی تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی وجود دارد؟ در این حال روش و یافته­های تحقیق در پژوهش مذکور توصیفی-تحلیلی و شیوه گردآوری اطلاعات پیمایشی از اسناد و نقشه­های معتبر و دست اول است.